چرا ناصر تقوایی در هنر این سامان مهم است . او که بسیاری از روزگار هنری‌اش را به سکوت گذرانده و آثار ساخته و پرداخته‌اش هم اندک است و پرونده قطوری ندارد . سالی یک فیلم نساخته ، هیاهو نکرده ، پس چرا او کماکان مهم است . پاسخ این پرسش بسیار ساده است ، او حتی اگر یک اثرش را ساخته بود ، باز هم کفایت می‌کرد تا در تاریخ هنر این مملکت بماند و در زمان‌غربالی که فقط دانه درشت‌ها را نگه می‌دارد ، نگه داشته شود. چرا که او مصداق کامل مؤلف است ادامه‌ی خواندن
مایکل کنا که ۱۹۵۳ در انگلستان به دنیا آمد و ۱۹۹۰ موفق ترین عکاس شب معرفی شد یکی از عکاسانی است که مخاطب را مجبوربه حرکت از عکس به جهان متن می کند . ( البته منظور از متن یا کانتکس هر اثری است که مخاطب را حوالت به متنی دیگری می دهد ، مثلا کوهی سر به فلک کشیده برای فردی دین دار حوالت به وجود خالق می دهد پس کوه می تواند در مقام یک متن حوالتی به متنی دیگر باشد ، البته این بحث در حوزه فرهنگ و هنر فراگیرتراز مثال یاد شده است . ) در نگاهی به سه مجموعه عکس مایکل کنا تاویلی چندگانه در ذهن مخاطب به حرکت در می آید . ازمیان مجموعه عکس ها به عکس های امارات متحد عربی ، ایالات متحد آمریکا و ژاپن نگاه کرده ام که البته زمانی که در ترکیبی به مجموعه آثار هم نگاه می کنی باز تاویل تازه تر بدست می آید . ادامه‌ی خواندن
مروارید ساخته سیروس حسن پور دو فصل مجزا به لحاظ تصویر برداری داری دارد. تصویر برداری در آب ، تصویربرداری در خشکی . این اثر شاید یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های ایرانی است که فصل مهمی از آن نه روی که زیر آب می‌گذرد و به همان میزان که ماهی‌ها و آبزیان خیال انگیزند ، اثر تلاش می‌کند تا خیال انگیز باشد، اگرچه در لحظه‌هایی این اتفاق رخ می‌دهد اما بسیاری از رویدادهای فیلم به این سمت حرکت نمی‌کنند .
فیلم نامه نویس قصه ای را در دل قصه ای دیگر می‌گذارد، به این ترتیب که خواهر و برادر کوچکی که پدرشان نارسایی قلبی پیدا کرده است و دیگر نمی‌تواند از دریا مروارید بیاورد و به بیمارستانی در تهران منتقل شده اگر به حیات لاک‌پشتی کمک کنند تا بچه‌هایش سلام به دریا بازگردند، می‌توانند امیدوار باشند خیر و برکت به جزیره برخواهد گشت و حال پدرشان خوب خواهد شد . آن‌ها به لاک‌پشت کمک می‌کنند اما او هدیه‌ای بزرگ‌تر به آن‌ها می‌دهد و آن مروارید سیاه است که نایاب است و ارزشمند که می‌توانند خرج مداوای پدر بیمار خود را هم بدهند . ادامه‌ی خواندن
«گناهکاران» آخرین اثر فرامرز قریبیان در مقام کارگردان که در اولین روز جشنواره به نمایش درآمد ، کاری جنایی و درگیر قتل‌های زنجیره ای است اما این اثر اسیر انتقال پیام است آن قدر که قواعد گونه ساخت و قصه گویی را به کناری گذاشته است . گناهکاران همچنین در دوگانگی لحن و فضای فرنگی و ایرانی دچار آسیب است .
قتلی اتفاق افتاده و جسد دختری در خیابان پیدا شده است ، سرگردی سالخورده (قریبیان ) که خشونتی ذاتی در برخورد با متهمان دارد مأمور پرونده می‌شود، اداره آگاهی سرگرد جوانی ( رامبد جوان ) را موظف می‌کنند همراه او باشد تا بتواند مدرکی دال بر خشونت رفتاری سرگرد پیدا کرده و در ازای این خدمت به مافوق ، ترفیع درجه بگیرد. سرگرد جوان البته خواستگار جدی دختر بوده است اگرچه درخواستش رد شده و به جز پدر دختر کس دیگری نمی‌داند . این هر دو کارشان را شروع می‌کند . دختر در شبکه‌ای از فساد مالی و منکراتی گیر افتاده است به دنبال تلکه کردن این وآن بوده است و شاهدان و متهمان که احتمال دارد در قتل او نقش داشته باشند یک به یک کشته می‌شوند . اما قاتل این قصه سرگرد جوان است در نهایت ترفیع درجه می‌گیرد و قریبیان که به نقش او در قتل ها پی برده،اما نمی تواند اثبات کند و پشت درها می‌ماند. ادامه‌ی خواندن
رابینسون کرزوئه که در جشنواره تئاتر فجر و در تالار قشقایی اجرا شد از یک امر رنج می‌برد و آن اینکه تکلیف بازنویس ایرانی اثر بر اساس رمان رابینسون کرزوئه با خود و آنچه می‌خواهد به مخاطب انتقال دهد مشخص نبود.برای این که این گفته در ابهام باقی نماند و به سیاق برخی نقد‌ها حرف کلی نباشد، سعی می‌کنم با مصداق‌هایی از اجرا، این گزاره را وضوح بیشتری بدهم. اول به اصل اثر سری می‌زنیم؛رابینسون کرزوئه رمانی است نوشته «دانیل دفو» انگلیسی که در ۱۷۱۹ منتشر شده است و قصه آن از این قرار است که مردی با نام اصلی رمان در سال‌های که تجار و دریانوردان اروپایی رویای کشف بازارهای تازه و به عبارت بهتر استعمار و غارت دیگران را در سر دارند، ادامه‌ی خواندن