در میان حیوانات وحشی از شیر ، ببر ،پلنگ و … به سیرک دنیای آدمها آمدند، نعره کشیدند و دندان نشان دادند و بعد از شنیدن ضربه شلاق به زمین از توی حلقه آتش پریدند و آخر سر در پی خمیازه های مکرر ملال در گوشه و کنار بازار مکاره زندگی جان دادند. در این میان اما فقط گرگ بود که در سیرک دنیای آدمها نیامد. یعنی این جسارت و اطمینان نبود که رام کننده ای به خودش بگوید گرگی را می آورم و او را از حلقه آتش خواهم گذراند. گرگ پای فردیت خود مانده است ، درندگی و تنهایی راه را برای همه رام کنندگان بسته است.
گرگ بیابان هرمان هسه که خود اوست در روایت زندگی آقای هاری هالر اصلا در سیرک این دنیای آدمها به دنیا آمده است و در دوگانگی تن دادن به غرایز و شهوات یا زندگی قدسی و روحانی سرگردان است. هسه گرگ بیابان وجودش را در میانه دو جنگ جهانی نوشته است . ادامه‌ی خواندن←

آمریکا از همان ظهری که کریستف کلمب لنگرش را انداخت که سر آخر به هند رسید، خیلی از تصورات درباره این سرزمین اشتباه بود. سر ریز جمعیتی که از اروپا و بعد به اجبار از آفریقا و برای کار از شرق آسیا به سرزمین مادری سرخ‌پوست‌ها رفتند ، همه یک دست نبودند. از اروپا بخشی از زندانیان برای کار اجباری توسط اشراف زادگان به همراه ملوانان و جاشوها رفتند . وقتی از سرزمین موعود برای پادشاهان کاتولیک و پروتستان اروپایی طلا آمد، سودای طلا طبقه متوسط و فقیر اروپا را مجاب کرد روی عرشه ، اقیانوس را طی کنند تا به جویندگان طلا در غرب وحشی تبدیل شوند. اروپاییِ فقیر، آفریقاییِ برهنه را شلاق می‌زد برای بردگی ، آسیاییِ سخت‌کوش هم هی تونل می‌زد برای چسباندن شرق به غربِ قاره ی جدید یا جنوب به شمالِ نا هموار . همه ی رودهای شمالی قاره آمریکا را برای طلا الک کردند و توی غربال‌ها یک تکه کوچک امید در می‌آمد و بسیار سنگ‌های رسوبی ناامیدی . چطور شد که جنگ‌های شمال و جنوب پایان یافت و آبا جمهوری که پیش‌تر اعلام استقلال کرده بودند ، سرزمین وعده شده کتاب مقدس به پیروان پسر خدا را به دمکراسی یونانی گره زدند، بماند . ادامه‌ی خواندن←

یک دوره فقط یک دوره از عمرم کم خوراک بودم ، یعنی لقمه مثل سنگ خارا می‌رفت می‌نشست توی گلویم و عموماً هم دوست نداشت پایین برود و مسیر برعکس را طی می‌کرد و بالا می‌آمد. فقط ولع داشتم که بخوانم و زندگی «گره گوار سامسا » دستم افتاده بود. همان روزها دست و پاهایم به شکل نامتقارنی کشیده می‌شد، یک بخشی از دستم یعنی فاصله بین آرنج تا مچم از آرنج تا مچ آن یکی دستم دراز تر دیده می‌شد. هر کی هر چی می‌گفت مو به تنم راست می‌شد، حتی از شگفتی این که کسی چیزی نمی‌گفت . پرده پرده هم داشتم قهوه‌ای می‌شدم. برادرانم فکر می‌کردند که بلوغ ضایعی دارم ، مادر دیده بود دکتر و دوا افاقه نمی‌کند التجا برده بود به دکتر علفی و چه و چه ، حتی یک بابایی یک روز آمد و ناف من را پیچید که خودش ماجرایی دارد . ولی من هر روز آن بابای توی آینه را می‌دیدم که شبیه سوسکی است که دارد شاخک‌هایش را دست می‌کشد و تمیز می‌کند. ادامه‌ی خواندن←

سارتر یا سارِتر؟  
نه یا ده سالم بود که از لابه لای کتابهای دکتر شریعتی اسم سارتر را خواندم ،آن هم نه سارتر که آن را سارتِر خواندم . البته کتاب دیگری نبود، از روزهای شور وشوق و انقلابی گری اخوی بزرگم علی آقا همین چند کتاب و نوار کاست در خانه ما باقی مانده بود، اخوی تهران برای تحصیل روانه شد و من سرک می کشیدم به کتابهایش . اسم تهوع را همان سالها شنیدم. حسینیه محله ما در آن سالها انقلابی بود به این معنا که هم کتابخانه اش دایر بود هم نماز جماعت را همه شرکت می کردند ، هم بعدازظهر ها فیلم با آپارات بخش می شد و هم مجلس عروسی احمد و سارا را آنجا گرفتند هر چند که دو سه سالی بعد عکس شهید احمد به دیوار بود. دکتر صادق که بزرگ معنوی ما بود اصرار داشت که ما باید کتاب بخوانیم چرا که « بچه مسلمون باید باسواد باشد ». اگر چه خودش استاد الهیات دانشگاه فردوسی بود ولی هر نوع کتابی را به ما توصیه می کرد ، بخوانیم . ادامه‌ی خواندن←