این روزها سریالی که مخاطبان بسیاری را به خود جلب کرده، افعی تهران است. روایتی واقعی از آنچه در زیر پوست این پایتخت و سرزمین می‌گذرد، بدون اغراق و تحمیل اراده و خواسته نویسنده و کارگردان به اثر، کاری که در عین سادگی و نزدیکی به زندگی، پر زحمت است و سخت به دست می‌آید.

از مسیر سوزان و آفتاب تفتیده کوچه پس‌کوچه‌های بندرلنگه با طاق‌های شکسته که موریانه‌هایش «تشنه مرگ» شده‌اند تا نقش چوب‌ دوام آورده است و اهل هوا «بادجن» را از خانه تن بیرون می‌کشند؛ تا هجوم مردمانی که هر سال خون شهید از قالی می‌شویند در «مشهد اردهال» تا رزق و رونق و روزی به کسب‌وکار و دارهای قالی‌شان بیاید. از مردمانی که اربعین با بیرق‌هایی که دست‌های بریده بر آن‌ها گلدوزی شده است و پای نوحه «بخشو» دایره‌وار در مسجد بوشهر سینه می‌زنند؛ تا مردمانی که از زندگی در پایتخت شلوغ و گره خورده مشاغل خرده‌پا دارند و شاکی هستند، همه اینها و چه بسیار دیگر بخشی از مستندسازی استاد روایت، ناصر تقوایی است.