در شب کانون دستیاران کارگردان وبرنامه‌ریز و در شبی که از واروژ کریم مسیحی تقدیر می شد بهرام بیضایی پیام را تلفنی خواند و آن را مکتوب منتشر ساخت تا برای همه آنها که کارهای ساخته نشده دارند، دلگرمی باشد . آن متن این گونه است :
«درود به واروژ مهربان
درود به آنها که برایش بزرگداشت گرفته‌اند
و درود به سینما وقتی که سینماست!
به شما دور ولی نزدیکم
و می‌توانم “واروژ” را ببینم گیج
ناباور از اینکه چهار دهه گذشت
-چهار سال آزگار هم بیشتر-
از روزی که کلید دوستی زدیم
و من چه دارم بگویم که شادباشی باشد
برای فیلم‌های نساخته!
ویرانگران آبادند!
امروز را به فیلم‌های نساخته فکر نکن
به خودت نگو در چهل سالگی فقط دو فیلم و دیگر هیچ!
فکر نکن همه شوق و استعدادت
شد تدوین خوب فیلم‌های گاهی بد این و آن برای گذران!
بزرگداشت هر فیلمساز ساختن فیلم دیگری است
فکر کن که کوتاه نیامدی
و آنچه ساختی بی‌آبرو نبود
فکر کن نمونه‌ای!
عشق فیلمی که فیلم‌سازی را بلد است و حواشی‌اش را نه!
و آنچه هست –افسوس- سراسر حواشی است!
بزرگداشت هر فیلمساز بهتر
بزرگداشت سینمای بهتر است!
شادباش مرا بپذیر
چرا امیدوار نباشم که فیلم دیگری بسازی؟»
