فرهیختگان/المیرا حصارکی: محمدرضا رستمی سال‌ها است که در روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها از فیلم‌ها و اجرا‌های اهالی ادب و هنر می‌نویسد، این در حالی است که حالا قرار است روزنامه‌ها از اجرای او بنویسند.
 محمدرضا رستمی قرار است در جشنواره امید حضور داشته باشد و اولین اجرایش را روی صحنه ببرد. طبیعی است که او این روزها دغدغه‌های زیادی در سر داشته باشد اما اصلی‌ترین دغدغه‌اش همین اجرایش است:«یک روز بیشتر به اجرا نمانده و طبیعی است که تمام فکر و ذکرم این باشد که چطور می‌شود اجرای خوبی برای مردم و داوران به نمایش گذاشت. بنابراین باید بگویم دغدغه، که چه عرض کنم تمام فکر و ذکر این چند روزه‌ام جشنواه امید و اجرای نمایش «صبحانه، نهار شام» است. تئاتر امید اولین و تنها جشنواره خصوصی در حوزه تئاتر است که با همت پیام دهکردی شکل یافته، پایه‌ریزی شده و ادامه پیدا کرده، اما حالا قرار است چهارمین دوره‌اش از همین فردا آغاز شود. این جشنواره محل خوبی برای کسانی است که می‌خواهند در حوزه تئاتر فعالیت کنند؛ چه افرادی که به صورت تجربی کار می‌کنند و چه کسانی که کارگاهی فعالیت‌هایشان را ادامه می‌دهند. با سبک و سیاقی هم که دارد، خیلی برای افراد سخت نیست که به این جشنواره راه پیدا کنند؛ جشنواره امید محل مناسبی برای آنها است. من هم امسال یک کار آماده کردم و کارم پذیرفته شد. خوشحالم که می‌توانم از این فرصت نهایت استفاده را ببرم. نمایش «صبحانه، نهار، شام» عنوان نمایشی است که قرار است در این جشنواره اجرا کنیم. این نمایش روایت زندگی یک زن و شوهر است و رابطه آنها را در فواصل صبحانه، نهار و شام به تصویر می‌کشد. حسین قره، نمایش‌نویس است، ساناز زمانی و هیراد حاتمی بازیگرانش هستند و خودم هم کارگردان. تمام چیزی که می‌توانم در مورد دغدغه‌های این روزهایم بگویم همین است. دوست دارم بدانم کاری که قرار است اجرا شود و بارها آن را اجرا کرده‌ایم، چطور از آب درمی‌آید.» جشنواره امید اولین جشنواره خصوصی تئاتر است که با همیاری و همکاری هنرجویان تئاتر شکل گرفته است. آنها در این جشنواره نمایش‌های کوتاهی را روی صحنه می‌برند و بدون اینکه دغدغه حرفه‌ای بودن داشته باشند تنها به این فکر می‌کنند که این جشنواره جلوه‌ای از تمام کارهایی است که تا امروز یاد گرفته‌اند. هر نمایش کمتر از ۲۰ دقیقه زمان اجرا دارد. مهم‌ترین هدف این جشنواره کشف استعداد‌های تئاتر است. همانطور که پیام دهکردی در نشست مطبوعاتی‌اش عنوان کرد: «جشنواره «امید» دغدغه تجمل ندارد و تنها هدفش این است که با هیچ، تئاتر بسازد. همچنین تلاش می‌کند نیروهای جوان و پرانرژی را به سینما و تئاتر کشور معرفی کند. سالانه بیش از هزار نفر از دانشگاه‌ها فارغ‌التحصیل می‌شوند و هیچ فضایی وجود ندارد که این جوانان در آن رشد کنند، در نتیجه شاید این جشنواره بتواند در این زمینه، مثمرثمر باشد.» دغدغه‌های یک هنرمند هیچ‌وقت تمام نمی‌شود، حتی اگر اثری برای عرضه کردن نداشته باشد، باز هم دغدغه دارد؛ دغدغه کار و تولید. به همین خاطر است که ما برای گفتن این دغدغه‌ها یک دقیقه سکوت می‌کنیم.