شاید شما که این صفحه را ورق می‌زنید هم تأیید کنید که «چه‌کاری است که نمایشنامه بخوانی، نمایش را باید دید». کسی چه می‌داند شاید نمایشنامه‌ای هم خریده‌اید و وقتی سراغش رفته‌اید تا بخوانید، خسته شده‌اید از دیالوگ‌های بی‌ربط و دستور و توضیح صحنه‌های مطول. کتاب را به‌سویی انداخته‌اید و این تجربه خواندن نمایشنامه را از مطالعه روزانه‌تان خط زده‌اید. همین دلایل و ازجمله این دلیل که نمایشنامه را هنرجویان و دانشجویانِ هنرهای نمایشی می‌خوانند و این گروه دایره محدودی از مخاطبان را شکل می‌دهند، ناشران را مجاب کرده تا انتشار نمایشنامه را از قلم بیندازند و بازار کوچک این سیاق نوشتن به دست‌ کم‌شمار ناشران بیفتد. ادامه‌ی خواندن←